RAZIYIM
Yokluk karanlığında yuvarlanan dünyam,
Varlık âlemine doğru yelken açıyordu.
Nefes aldığım her an, aşkınla yansam,
Küllerimi ebediyete savursam diyordu!
Dünya misafirhanesinden kalkan bedenim,
Asr-ı saadet'e doğru yol alıyordu.
Ateşe pervane kelebek gibi yüreğim,
Hasretinle çırpınıyor; "Efendim" diyordu!
Karşımda bağrını açmış, bana bakan kabrim,
"Gel de gir göğsüme, yaslan." diyordu.
Hiçliğe, yokluğa giden bir kuyu değilim,
Ebedi saadete uzanan yolum diyordu!
"Eskimiş yuvasından çıksın artık ruhum,
Sonsuz bir huzura adayım" diyordu.
"Yaradan'a sığındım Efendim'dir umudum,
Nur âleminin kapısından girebilsem" diyordu!
"İşte geldim kapına, aç kollarını makberim,
Kucakla bu bedeni, götür Hakk'a" diyordu.
"Cennete giden caddede açan güllerim,
Gözyaşımla sulayayım, razıyım" diyordu!