NEREYE
Daldı, gitti..
Yürüdü uzaklara ..
Yollar uzakdıkca uzuyordu, adressiz sokaklarda.
Acıktı..
Çok üşüdü..
Ama gidebileceği evi yoktu
o da viraneydi yıkılmış bu şehir gibi.
Sıcacık bir nefes aradı...
Bakarken geriye...
Yıkılmış bir şehirde;
umutlar da harabe!..
Ağladı..ağladı!
Sonsuz kere
Susmayan kelimelerle!!
Sahipsiz kalmış bir kedinin düşlerinde..
Sevdiklerini aradı!!
Yıkılan evlerden yuvalar yaptı..
Duvarlar ördü...
Üst üste
Renkli tuğlalarla..
Ağaçlar dikti
Bir bebeğin öksüz kalmış gülüşlerine..
Ama uyanırken düşlerden..
Bir yalanın tuzağına
Her defasında
kollarını kaptırıyordu..
Kirpiklerini don tutmuştu soğuktan.
Karlar yağıyordu habire saçlarına..
Eriyen karların suyu birikmişti yüreğinin acı çeken kovuklarına.
Ayakları adımlarını şaşırmıştı..
Sancılı mevsimlerin..
Çicekleri solmuştu.
Günler bilmiyordu yaşadığını..
Haftalar ismini unutmuştu.
Akşamlar sabaha, sabahlar akşama
karışmıştı.
Sordu?
Umutların yıkıldığı,
hayatların bittiği enkazlar şehrine..
Burası neresi!
Sen misin yalan yoksa
ben mi hayal..
Ey! Depremler şehri!..
Bizde kaybolduk dediler...
Çığlıklar içinde..
Bu ızdırap bize yeter!
Bir de sen ağlama!
Bir de sen ağlatma!