MAVİYE KOŞUYORLARDI
Güneşli gün koluna taktığı herkesi, kocaman bir vadiye götürmek üzere yola çıktı. Kiraz dalları, pembenin güzeli orkide ağaçları, ne de güzel görünüyorlardı. Görüntüsü de, kokuları da ruha şefkatle dokunuyordu. Kısıtlı zaman diliminin içinde her güne, her aya ayrı bir anlam katıyorlardı. Geçen hep zaman oluyordu kime göre, kısa kimine göre uzun…
Vadinin yeşili desen, muazzam mozaik örtüsü. Durmak bilmeyen karıncaların temizlik zamanı, dallarda tazecik arılar, rengarenk uçuşan kelebekler, gökyüzünü kuşatan kuşlar..
İşte, tam bahar zamanıydı…
Kaybolan düşlerdeki gezginler neredeydi?
Yollara dökülen uçları sivri çiviler mi vardı , engelli yamaçlardan inemeyen yüreklerin paraşütü mü yoktu?
Yürüyen kaplumbağanın sırtındaki mektubu gören karıncalar işi gücü bırakıp hızlıca bir köprü görevi görüp ulaştırmak için iş bölümü yapıyorlardı aralarında. Üzerlerine aldıkları yolcuyu turuncu kuşa teslim etmek üzere en uçtaki maviye koşuyorlardı..
Beyaz koltukta oturan misafir gelecek cevabı bekliyordu. Aşağıya bakıyordu yeşilin her tonu cıvıldayan evren..
Mektup ulaşmıştı artık turuncu kuşun ağzından alıp okudu..
Papatyalar ülkesinden gelemiyordu beklenen...
Griye dönüp ağlayan gökyüzünün tanecikleriyle, yeşil ağaçların üzerine düşen gövdesiyle, toprak ananın kucağında öylece durup, zamanın bilinmezliğindeki cevabın, yürekteki renginin ne olduğunu sorguluyordu misafir..