HİÇLİK'İN MAVİ KARANLIĞI
Heybetli bir çınar gibiydi yüreğin
Kökü yedi kat altında olsa da yerin
Dökülüyorsun eyy yürek zaman ağacından
Dökülen anılar kim bilir ne zaman
Yapraklara sevdalı güneşin kucakladığı dallardan
Hüzün yağıyor dünün sonsuz gönlünden.
Sanma ki derdim güneşten dolayı
Her akşam aynı yer, aynı saatte
Güneşten yüreğime düşen uhrevi bir yankı
Arkamdam çabuk ve sessizce gel diyor sanki...
Göç ederken güneş meçhul sahillere
Dalından düşen güz yaprakları misali...
Vakit yaklaştı ikindi vakti şimdi
Hüzün renkli bulutlar sardı ömrü
Güneş, solgun rengini bırakırken güller üstüne
Artık son batımını izliyor ömür güneşim
Gecesi baygın gündüzü hayal olan gönlümün
Son kuşun ötüşüyle avunurken...
Dünün sonsuz gönlünde ölen
Doğacak başkası arzunun gizemli Zühre'sinden.
Korkacak mı güneşle gelen ölümden
Hiçliğin mavi karanlığına savrulurken
Umuda sığındığım bilinmezlikler vaktinde gecenin
Sabahında üstüne yeni doğan güneşin
Bulutların karbeyaz kollarında gibiyim...