GÖNÜL
Bazen çağlayan bir sel olup aktın
Sevda ateşini hep kendin yaktın
Aklı fikri bir kenara bıraktın
Sen bir türlü yola gelmedin gönül
Defalarca üzüldün ve kırıldın
Ne bıktın usandın ne de yoruldun
Bazen kalleşçe sırtından vuruldun
Dostu düşmanı bilmedin gönül
Terkedilip kaldın çıkmaz yollarda
Sılayı gözledin gurbet ellerde
Çaresiz kaldın ıssız çöllerde
Kimseye bahane bulmadın gönül