BİR AKŞAM
Akşama yakın; “Çıksam mı, çıkmasam mı?”
derken kendimi çarşı da buldum. Zîra, bu günlerde birkaç günlüğüne bekar da kalmak varmış.
Neyse, şöyle yavaştan yavaştan yürümeye başladım. Ara sokaktaki esnafların kepek indirme gürültülerinin yanından geçerken bir tuhaf oluyorsun, sanki iftara yetişecekler gibi bir telaş var.
Ve yürümeye devam ediyorum, namazla yemeğin saatini ayarlamaya çalıştım; “önce yemek ve akabinde namaz” dedim. Her iki vazifeyi de îfa ettikten sonra Porsuk Çayı kenarında yürümeye başladım.
Binlerce gencin arasında ara ara sanatını icrâ eden genç müzisyenler gördüm. Önlerinde bir gitarın açık duran kutusu ve içindeki demir paralar, biraz ilerlediğimde, görme özürlü, iki bayanın ve iki erkeğin birlikte yakıcı ezgilerini dinledim, yeşil mavi korkuluklardan aşağı inmiş gruplar hâlinde kızlı erkekli grupları izledim, genç erkeklerin zamanın modasına uyarak genelinin sakallı, kızların ise bir kısmının mini şort mini etek giydiklerine tanık oldum, nehrin her iki yakasında servis yapan kahvehâne ve benzeri mekânlarda yine karışık bir vaziyette tavla ve diğer taş oyunlarını oynarken masalardaki sigara paketleri dikkatimi çekti, körpe ciğerlere çekilen dumanın gelecekte başlarına ne işler açacağının acaba kaç tanesi bilincindeydi?
Bu arada, tabii olarak dondurmacıların önünde oluşan kısa kuyrukları ve elinde külahların içindeki dondurmayı iştahla yalayanları da gördüm.
Ve nihayet oturup bir köşede iki bardak çay içmeye karar verdim, bardaklar hayli okkalıydı, fiyatı mı? İki bardak çaya 5 tl ödeyerek oradan uzaklaştım, Çarşı Cami’sine girdiğimde ise sokaktaki binlerce insanın arasından ancak iki safını namazda buldum.