ALFABESİ YOK BU SESSİZLİĞİN
Ay düşer geceye,
Kışın soğuğunda,
Buz tutar bu şehir.
Aylardan bir deli zemheri,
Mutsuz kentte,
Mutlu yağmurlar yağar.
Ben miyim yoksa gece mi yaşam karası? Bilinmez..
Hoyrattır bu akşam üstleri.
Gün, saltanatıyla gitti mi bir defa,
Yanlızlığımla doldurur her yanı.
Gece sesiz ve siyah bir sükuta dem vururken,
Susarım...
Sesim susar, sözüm susar…
Alfabesi yok bu sessizliğin.
Suçsuz, günahsız sesiz çığlıklara karışır.
Bir yanı yaralı haykırışlar…
Ve ben yine seni bildiğin gibi severim.
Çay gibi.
Şiir gibi.
Kışın ortasında Temmuz gibi.
Severim seni,
En bilindik yerden,
Alev gibi, kor gibi…
Editör: Dilek Tuna Memişoğlu