AĞACIMIZ
Bu ağaç var ya, 40 sene önce babamın elleriyle diktiği her gün sevgisiyle suladığı, bu ceviz ağacı!..
Babam 35 sene önce 54 yaşında hayata veda ettikten sonra, sevgimle sulamaya devam ettiğim bu ceviz ağacı, her gün gidip gelip; 'babam' diyerek sarıldığım, öptüğüm, dertleştiğim bu ağaç!
Komşumun beni ağaca sarılırken gördüğünde; “Bizim kız yine üzgün, babasını özlemiş”
dedirten bu ağaç!
Seneler sonra, en güzel anılarımızın geçtiği yerleri müşterek olduğu için, müteahhite verirken özellikle kesilmesin diye dil döktüğüm; “Tamam, yapılacak evlere denk gelmiyorsa kesilmeyecek” sözünü aldıktan sonra, dolaşmak için gittiğimde, dalları budakları yerde yatarken gördüğüm bu ağaç!
O gün, babamın vefatını tekrar aynı iç acısıyla yaşattı bana. Gözlerimden gökler yağdı, içimdeki kalbi görünce!
Anladım ki, babacığım, oraya ağaç değil kalbini dikmiş, meğer gidip gelip babam diyerek sevişim, ağaca sarılışım, babamın sevgisini hep onda hissedişim, o yüzdenmiş!
Babam gitmişti gitmesine de, kalbini armağan etmiş meğer giderken!
Beni, köyüme küstürdü bu ceviz ağacının kesilişi!
Böyle bir acı kaldı içimde, çok derin!