Sedye üzerinde ameliyat masasına doğru ilerlerken bilmiyordum, ameliyat sonrası bu kadar aydınlanacağımı… Bilmiyordum bir ameliyatın ruhumu da değiştireceğini… Bilseydim bir ameliyatın zihnimi dolayısıyla beynimi biraz yontacağını çok daha önce giderdim o masaya…
Odamda kendime geldiğimde ilk olarak RODRİGO’NUN GİTAR KONÇERTOSU’NU dinlemek istedim nedense… Fakülte yıllarımdan kalan hatıraları vardı bende bu muhteşem müzik yapıtının…
*
Ameliyat sonrasında ancak iki gün sonra bakabildim telefonuma… Binlerce mesaj ve yorum vardı sosyal medyada… Telefonumda da yüzlerce cevapsız arama…
Yurtdışından ve yurtiçinden ağlayarak sesli mesaj bırakanlar, sevgilerini ve geçmiş olsun dileklerini iletenler…
Kendi kendime… “Umarım bu sevgiyi hak ediyorumdur.” dedim.
Diyeceksiniz ki; iyi de hani aydınlanma!
Durun işte şimdi geliyorum aydınlanmaya. Bu telefonla arayan, mesaj ve yorum yazanlar içerisinde sadece kimler yoktu biliyor musunuz?
Yıllarca emek verdiklerim, hayatını değiştirdiklerim… Bunların içerisinde çok sayıda yakınım da vardı.
*
Diyorsunuz ki; iyi de ne öğrendin bunlardan, nasıl aydınlandın?
İşte öğrendiklerim:
*Önemli olan kan bağı değil, can bağı…
*Zor günler insanları tanıma fırsatı verir.
*Çok yakınların bile olsa çok farklı davranmalarına şaşırma…
*Minnettar olanlara minnet duy, ama kimseden minnettarlık bekleme…
*Sadece kendine güven ve zor günler için hazırlıklı ol.
*Sadece iyilik yapmasını bilmen yetmez, karşındakinin bunu hak edip etmediğini de bilmelisin.
*
An itibariyle zaman akıp giderken ve ben ORSON WELLES’İN “I KNOW WHAT İT İS TO BE YOUNG” adlı şarkısını dinlerken, bu yaşımda, “Hayatın beni halen şaşırtmasına şaşırıyorum,” desem ne dersiniz?
Annem bana, “Oğlum zor dayanırsın sen bu acımasız dünyaya; bir yanın çocuk kalmış ama her yanını sarmış o çocukluğunla, büyü artık.” demişti.
