CEMRE TOPRAK ARARKEN
İlkin, havaya düştü cemre.
Uydu, aldığı İlâhî emre.
Sonra, soğuk bir günde düştü suya.
Bolluk, bereket, hayat demek "su" ya!
Görevi katmaktı cana can.
Sıra toprağa geldiği an.
Düşmek için aradı kansız bir toprak.
Gittiği her yerde, her gün düştü bir yaprak.
Kin dolu yürekler, kana boyadı her yanı.
Kimi hırsının kimi mâsumîyetinin kurbânı!
Dolaşırken dolunay vakti gecenin nûruyla
Çalacak bir kapı bulamadı iç huzûruyla.
Bülbül misâli bekledi sabaha kadar,
Diken sarmış bağbânı, kader! Gülden ne haber?
Bahârın adı var, tadı yok gönüllerde.
Hava soğuk,
rûzgâr sert esiyor bu yaban ellerde!
Cemre düşecek düşmesine;
Ama hangi toprak ehlinin sînesine?
Kimini günâhıyla gömüp saklamaya,
Kimini yeşertip ortaya çıkarmaya.
