KUMDAN KULELER
Tümcelerimde çöl
Kum dökülüyor dudaklarımdan.
Bütün özsuları içine çeken
Bütün vahaların serabı sende.
Gecenin garez ışıltısı,
Ödlekçe hışırtısı günün;
Gözeneklerden taşan ter.
Berduş yankısı yılışıyor meçhul bir gömünün.
Usulcacık sokulan akrep gözlerin,
Hantal bir fer;
Nazarın akıtıyor zehrini; beter!
Masmavi bir serap batıyor düşüme.
Her adımın yalnızlıkta kariyer.
Boğumları istim üstünde:
Çekiyor içime acını yüreğim; ürkünç!
Bayıyor içimi damarlarıma zerk ettiğin zehir
Dönemeci yok çöllerin;
Tatsız bir nefes, bulanık görüş.
Ruhumdaki balmumu ödünç,
İpsiz sapsız silüetler; boz bulanık...
Cenderede gücenik sevdalanış...
Burgaçlar, döşümde çöl hortumları...
Donatıyorum ağrımı fırtınalarla,
Umutlarım yırtık.
Ki tumturaklı özleyişlerim var benim.
Aylak bir askıntıyım ben ayrılıklara.
İştahı kabarmış ölümün, ayarım bozuk.
Kayıtsız bir yolcuyum ben , yönsüz;
Kristalleşiyor her bir damla gün doğarken
Barınaksız bir hayal sensiz yaşamak.
Sahrada pastel bir gün batımı gönülsüz.
Solmak için erken.
Aşk yıllıklarında tava geliyor söylencen
Paspas çekiliyor kumlara:
Bu bir ritüel
Beni çöllere gömün diyorum kasten;
Kırıp döküp dünyayı
İstifleyeyim dizelerimi kumdan kulelere.
