KAHVE KİTAP KAR
“Kahve, kitap ve kar” diyor iç sesim.
“K” harfiyle başlayan üç kelimenin uyumunu fısıldıyor kulağıma.
Not, düşüyorum günün sabahına.
Kahve-kitap her vakit olur da şu beyaz mücevher nadiren misafir toprağımıza.
Geceden sessizce örtmüş yöremizi.
Sabahtan da “günaydın” diyor bize.
Perdeyi aralayıp izliyorum sokağı.
Ağaçlar, “üstümüze daha çok yağsa” der gibi dallarını daha mı açmış ne?
Her bir tane katman katman doldurmuş.
Bir kuş konup kalksa serpeleniyor beyazlık toprağa.
Kar, “yağdı” diye sevinip en güzel kareyi paylaşma nesnesinden ibaret değil elbet.
Kar mucizesi dünyamıza bir ikram.
Bizler için hayat.
Bardağımızdaki billur su.
Siyahları arıtan temizlik musluğumuzdan akan.
Olmazsa ne ederiz?
Seviyoruz, bekliyoruz her kış hasretle.
Ah, bir de çilesi olmasa.
Yollar kolayca açılsa.
Her yuva sıcacık olsa.
Puf puf kabanlı, kar botlu çocuklar…
Kar daha da güzelleşir gözümüzde eminim.
Sabah bu beyazlığı izlerken, yoldan geçenleri de gözlüyorum bir yandan.
Paltolarına sarınarak geçen gençlere bakıyorum.
Yemeğini yanında taşıyan işçi amcalara.
Kar-kış demeden sabahtan akşama çalışan insanların telaşı vuruyor kaldırımlara.
Yakındaki inşaat bitmedi henüz, çıktıkça çıkıyorlar katları.
Sabahın ayazıyla demir sesleri kolkola her gün.
Kalksam, sarınıp çıksam, yakınına gitsem belki yanık bir gurbet türküsü duyacağım kar tanelerinin arasından.
Ekmek parasının tatili yok buralarda.
“Kar yağdı, yapı paydos." demiyor kimse.
İş güç devam.
Kuytu köşelerde hayvan solukları.
Birisi bizim çatıda mesela.
Mahallenin yaşlı kedisi bu kışı nasıl atlatır bilmem.
Ne yapsam inmiyor, sessizce yatıyor öyle.
Ele de gelmez ki kolay kolay.
Tabii kuşlar da var yem arayan.
Beyazlığın arasında bir kırıntı bulsa mutlu kuşlar.
Neşeli ötüşleri bize moral.
Kar, kitap ve kahve üçlüsü her daim güzel gelir insana.
Ve kar manzarasına doyum olmaz.
Ah, şu zor hayatlara bir çare bulunsa.
O zaman hepimizin değmeyin keyfine…
