GÖZBEBEĞİM
“Seni sevmiyorum ki” dedi önce,
“İnanmam, gözümün içine bak da söyle” dedim ben de.
Baktı ve söyledi.
"Seni sevmiyorum"
Ama gözbebekleri ağlıyordu gözlerimin içinde.
Haykırıyordu gözleri aslında tüm gerçekleri.
Ama gözlerine bile izin vermedi doğruyu söylemelerine.
Dudaklarından dökülen iki zehir kelime zehirledi ruhumu,
Zehirledi yüreğimi.
İnanmasam da, inanamasam da inanmıştım artık gözlerine,
Yalan söyleyemeyen, ama dudaklarının emrine boyun eğen o gözbebeklerine.
“Son bir kez sarıl da git” dese de ,anlatmaya çalışsa da yüreğim,
Dudaklarıma prangalar vurulmuşçasına sustum öylece.
Sustum,sustum, sadece baktım gözlerine,
Ama anladım bitmişti artık ne desem de nafile.
Gözüm dediğim, gözbebeğim bildiğim sevdiceğim,
Çekip aldı gözlerini, götürdü gözlerimden geri vermemecesine.
Sahipsiz kalmıştı gözlerim, yetim ve öksüz kalmıştı öylece.
Bakıyor ama görmüyordu artık , bebeğinden ayrı düşmüştü gözlerim.
O uzaklaştıkça biraz daha bulutlanıyor, sızlıyordu yüreğim.
“Uzaktan da olsa son bir kez baksaydı,”
“Son bir kez görseydim gözlerini “diye haykırdı gözyaşlarım,
Ve eridi damla damla, süzüldü yanaklarımdan.
Gitmişti artık, kaybolmuştu gözden, uzaklarda vardı artık.
Son bir kez gözlerim kapanıp son bir damla aktı gözlerimden.
Ben öyle sanmışım, sonsuz bir pınar misali gibiymiş meğer.
Ayrı düşen göz ve bebeği hiç mesut olur mu ki şu dünyada.
Ben gözyaşlarımın feryadındayım, o ise hüznün deryasında
