ÇOCUK
Bir çocuğa rastladım bugün..
Pizzacıda kahve keyfindeyken..
Anası kapıda yıpranmış, dökük kıyafeti içinde..
Çocuk çekiştiriyor durmadan tutmuş eteğinden..
Belli ki yalnız olmak istemiyor içerde..
İteledi anası sonunda girdi çocuk içeri,
Tezgahın başında dükkanın sahibi,
Belli ki ilk değildi çocuğun geldiği,
Tanıdı onu karşıdan,
Ürkek, çekine çekine gelirken..
Çattı kaşını, korktu yüz bulmasından..
Eğile, büküle geldi yanına çocuk..
Başladı yalvarmaya, boynunu eğerek..
Yürek yaralayan diliyle yalvardı, istedi..
Adam, yine çattı kendini:
Olduğunda sana verdim, dedi..
Şimdi yok, git çabuk burdan..
Seni zorla dışarı atmadan…
Gitmedi çocuk, gözlerinde parlayan umutla..
Bir daha bir daha yalvardı, bükülerek sağa sola..
Sonra adam, kıpkızıl oldu öfkeden..
Terslenerek tuttu yakasından..
Attı dışarı dükkanın kapısından..
Zor kurtuldu çocuk yere kapaklanmaktan..
Aktı, boşaldı bir şeyler içimden…
Unuttuğum kahvem soğumuştu..
Yaşam sevincim içimde dondu..
Çaresizliğin içinde kahroldum..
Düşündüm, niceleri geçti gözümün önünden…
Bu bir insanlık suçu…
Biz neden uzaktık çözümden…
Bir tek sen olaydın çocuğum..
Seni doyurmak kolaydı.
İki ya da üç olaydınız olurdu..
Ya her yerde, her köşe bucakta..
Bunca sönmüş, tenceresi kaynamayan ocakta..
O kadar çoksunuz ki, aç sevgisiz..
Öyle masumsunuz öyle günahsız…!
Nerde sizin oyuncaklarınız…
Neden oyun alanlarında değilsiniz..
Ben öyle çaresizim ki tek başıma..
Yana düşmüş kollarımla..
Hanginizi sığdırsam kucağıma..
Dileriz ulaşır haliniz bir gün..
Gücü olup yetkili olana..
Gözü görüp gönülden bakana..
