BİZİM DÜNYAMIZ
Ah Kerim, sakın unuttuğumu sanma! Sen bilirsin, sensizliği sevmediğimi. Ruhumdasın, zihnimin kıvrımlarında dolanırken; uzaklara dalmış gözlerimin önüne geliverirsin daima.
Sabahı severdin, güneşi karşılamayı severdin...
Sabah ilk işin perdeleri ve pencereyi açıp; güneşi, doğanın kokusunu, rengarenk kelebeklerin içeri doluşunu ve onların özgürce evin içinde uçmalarını izlerdin.
Piyanonun başına oturup beni uyandırmak için aşk melodileri gönderirdin.
Her sabah, o çağrı bana mucize gibi gelirdi.
Ruhumu doyururdun, henüz gözlerim tam açılmadan.
Bilirdim, bugün yine güzel olacak; üzüleceğimiz herhangi bir şeyin olacağına ihtimal dahi vermezdim.
Beni sabahlığımla kapıda görünce “hayatım, kelebekleri kıskandırma!” deyip aynadan gelişimi izlerdin; mavi denizleri kıskandıran gözlerinle.
Gençliğin gözlerinde alev almış gibi bakardın.
Gördün mü? bütün o renkli hayatımızın izleri evimizin her yerine sinmiş.
Neşeli seslerimiz dans ediyor içerde.
Sen, oturmuş piyanoda notalarla canlandırırken şarkı sözlerini; ben koltuğa oturmuş dinlerdim seni.
Ah Kerim! Ben de geliyorum. Yine bahar havası doldu odamıza, kelebekler uçuşurken ben de rakseden figürümü aynaya yerleştiriyorum.
Seninle her yer cennet, senin sevgin daima yaşam pınarı oldu bana.
Bir gün “niye bizim de çocuğumuz olmuyor?” diye bir gün yüzüme vurmadın kısırlığımı.
Ben, senin çocuklara bakışlarını her daim farkındaydım.
Bu dünyada en büyük üzüntüm; sana benzer bir evladı bu dünyaya armağan edememek.
