AKŞAM İLE GELEN
Sordum, yumuk elli bebekleri, anne kucağına.
Sordum, ahu gözleri sevinin ıslaklığında yağmurlara.
Hep vuslata mı akar gözyaşları,
ayrılığı mı kucaklar kollar.
En son düğme açarken sineyi,
ferah rüzgârlara,
beyazın albenisine mi yanar sabah güneşi.
Lir sesinde mi canlanır milat.
Hangi efsanede kahramanlaşmıştır
antik zamanların Tanrı’ları.
Sel sularında mı arar izini kasım yağmurları.
Hangi telaşa paniği ekler okyanus tayfunları.
Güneş kızılını tepelere asıp gidiyor
gülümseyen yüzünü ardına bırakarak.
Gözlerimde hasretin izi,
kahverengi mutluluğu yansıtıyor ayrılığa.
Kabuğunu kırmak istiyor zaman kendi tünellerinde.
Tepenin üzerindeki ağaçlar kendi yalnızlıklarına çekilirken üzerindeki tüneyen kuşların hayaline ninni söylüyor rüzgarlar karanlığın içindeki teselli melekleriyle birlikte.
Ufkun kara deliğinden içeri düşüyor benliğim.
Kendi yalnızlığına irkiliyor,
kuşların tünediği ağaç yaprakları arasından.
Kısa kesif bir ürperti tenimde.
Yarının kaygısını göz kapaklarına yüklüyor gözlerim.
Ürküten gelecek tohumunu
saçıyorum karanlığın tarlalarına.
Her dilek gecenin karanlığına teslim.
Sabahın gölgesi şakaklarıma değerken uyanmak istiyorum güneşin parlayan umuduna.
Sevdiklerim kalbimin tahtına oturmuş.
Bahtıma esecek ferah rüzgârlara
bağlanmış beklentiler dilimde bir duanın ucunda.
Yorgun ellerim
ıslak avuçlarımda sevgiyi gizliyor usulca.
