YOKTUN İŞTE...
Nasıl da yalnızlık kokuyordu zaman,
Akşamın karanlığı yeryüzünü örterken,
Uzatsam ellerimi tutacak gibiydim yüreğinden…
Kirpiklerimi aralasam açsam gözlerimi,
Karşımda görecektim seni,
Yoktun işte…
Yanımdan geçip giderken,
Yokluğunun kokusu sindi yüreğime,
Özlemin sayfalarda kaldı her zaman.
Karanlık kaplarken yeryüzünü,
Zaman hep sensizlik kokuyordu,
Dönüp baktım arkandan,
O kadar uzaktın ki
“Gitme” diyemedim…
Bir hayaldi sanki gördüğüm,
Yüreğim kördüğüm oldu
Hasretinden.
Biliyor musun?
“Ömrüm” dediğim sen,
Yanımda olsan bile,
Zaman hep yokluğunu anımsattı bana,
Hem var, hem de yoktun hayatımda...