YALNIZLIK ve SEN
Hani bazen yatağa yatınca, hemen uyuyamazsın.
Uyur uyanık arası olursun.
Bir şeyler sanki seni dürter.
Hayal mi, gerçek mi ayıramazsın.
İç içe geçmiş bir sürü kapılar seni karşılar.
İlk kapıdan geçersin.
Hatta biraz ürperirsin
Kimse yoktur içerde.
Bir anda anıların ortaya çıkar.
Önce aklına en kötü anılar üşüşür.
İyileri düşünmek istesen de kötüler yol vermezler.
İlla üzüleceksin.
Nedir derdin birader.
Bırak yakamı dersin.
Ama nedense kötü anılar galip gelir.
Yüreğin titrer.
Birden annenle babanı görürsün.
Baban koltukta oturuyor.
Sigarasını tellendiriyor.
Annenin mutfaktaki tıkırtılarını duyarsın.
Ahh anam dersin içinden.
Gün yüzü görmeden gittin.
Şu babamdan çok çektin
Yüreğin cız eder.
Sonra çocukluktan başlarsın.
Sokakta oynamanı, kan ter içinde kalmanı,
Kavgalar ettiğini, ağaçlara tırmandığını, çeşmenin musluğuna ağzını dayayıp su içmeni,
Baban gelmeden önce koşa koşa eve girmeni,
Aç kurt gibi yemeklere saldırmanı anımsarsın.
Birden aklına ikmale kaldığın gün gelir.
Babandan yediğin tokat sanki o an yüzünde patlar.
Acısını yanağında duyarsın adeta.
Annenin seni kurtarma çabaları nafiledir.
O da babanın hışmına uğrar.
Arkadan şiddetle kapanan sokak kapısının sesi ortalığı çınlatır.
Üniversite yılları ve ilk aşk acısı.
Nergis..
Reddediliş.
Ölümü yaşamak adeta.
Oysa ki ne temiz hislerdi onlar.
Günlerce ağzını bıçak açmamak.
Kimseye söyleyememek.
Hâlâ hatırlayınca üzüntü duymak.
İlk aşk unutulmazmış ondan olsa gerek.
İş hayatı, terfileri alamamak.
Parasız yıllar.
Evlenip, ayrılmak.
Tekrar evlenmek.
İlkinden daha beter olan ikinci evlilik.
Mutsuzluk devam ediyor.
İkinci kere ayrılmak
Çocukların hasreti.
Bir daha evlenmemeye karar vermek.
Annesiz, babasız ve sonunda kimsesiz kalmak.
Yıllar yıllar geçmesi.
Sonunda yalnızlık ve sen.