VEBALİM GÜNAHIM BOYUN BORCUM
Beni sen çekiyorsun, yüz yıllık hasretim gibi.
Kokunu duyuyorum.
Ben yapışmış kalmışım kendi çaresizliğime.
Ne zaman bakışını görsem yabancılık duyuyorum.
Öyle özlemişim ki nasıl anlatırım bilmiyorum.
Bazen dilim oluyorsun.
Kimi zaman en güzel tatlarımdan biri,
Uzanmak istiyorum boylu boyunca,
Giderken bende bıraktığın özlemlerine.
Ve en güzel derin uykularda kalarak,
Senin yanında olmaya koşuyorum.
Beni sen çekiyorsun, yüz yıllık hasretim gibi.
Burnumun ucu sızlıyor, geldiğince aklıma.
Yanımda olduğunda bir kez bile,
Öpüp koklamadığımsın.
Vebalım, günahım, boyun borcum.
Güneşim, yıldızım, senim öyle kayıpsın ki bende.
Geçip giden birlikte yaşanmamış dün gibisin.
Beni sen çekiyorsun yüz yıllık hasretim gibi.
Ve her sabah ara sırada akşamları dalıp gidiyorum.
Bir şehir gürültüsünün arkasından.
Önce bir parçam gömülüyor sensizliğe,
Sonra yavaş yavaş, gidiyorum.
Beni sen çekiyorsun yüz yıllık hasretim gibi.
Işığım,karanlığım, gözyaşım,gülücüğüm,
Öyle kayıpsın ki bende.
Geçip giden yaşanmamış dün gibisin.
Anladın mı?
Beni sen çekiyorsun yüz yıllık hasretim gibi.