Eski Türk Edebiyatı üstatlarımızın anlayışına ve hoşgörüsüne sığınarak...
HASBELKADER
Bir yolun son bulmasından sonra çıkmış bahta der:
"Kapkaranlık gölgelerden iz sürüp hasbelkader!"
Hiç bilinmez, sanma, gölgen anda gözden kaybolur.
Gün gelir, dağlarda karlar yol verir, hasbelkader!
Hiç dokunmaz dâr-ı dünyâmdan habersiz yâd sözü,
Hâl-i lîsân belki söyler, anlamak hasbelkader!
Sığmıyor hiçbir kelâm, hiçbir satırdan cümleye.
Dinlenir yazmak için yorgun kalem, hasbelkader!
Gönlü besler her hüzün, gözden sızıp yaş akmasın.
Bil ki Nevşehrî, gider içten sızın, hasbelkader!
(Fâ i lâ tün/ fâ i lâ tün/ fâ i lâ tün/ fâ i lün)