HANENDENİN SEFASI
En güzel yerindi konakladığım yüreğin,
Ve sunakta bilirdin beklediğimi seni!
Pamuk tarlaları gibi acısını severek,
Toplaya toplaya vardık o sineye...
Sine dediğin yaralı bir kuş,
Kanadında takılı iki tüydük biz!
Uçup bir hanenin çatısına,
Görkemine razı olduk o kalbin,
Ezile ezile yaşamayı marifet saydık,
Hak etmediğini sandığımızdan o sarayı,
Billur suyu,
Çiçek tarhlarını,
Hanendenin sefasını,
Nazendenin edasını...
“Yaralarına şifadır” diyerek deşeni de sevdik,
“Yaraların kapanmasın” diye dua edeni de...
Ateşin koynuna girip yanan da bizdendi,
Koşup kibriti alıp gelen de...
Mütemadiyen hasta,
Ebediyen yalnız idik!
Sefasını sürene dek acının o kalpler,
Cefasına razı olanların ümidiydik biz!
Editör: Dilek Tuna Memişoğlu