ADI İNSAN
Bir telefon sesi...
Gecenin on ikisi...
Yaşlı bir nara, kan revan içinde
Çok huzursuz rüyalarım
Dövüyor ruhumu bu gece
Açmaz bu güneş, bu sabah, gelmez.
Biliyorum gelse de
Sabaha karşı son bulacak yaradılışım
Gözleri gündüze haram yarasa gibi
Zehirli gün yüzü değmiş dilime
Gökyüzünde kanadı kırık ağıtlar duyuyorum
Ben kahpeliğe çarparak yaralanıyorum.
Ayazı öldürdüm ben,
Duygulu topraklar ağlıyor,
Bağrımda masum ölüler...
Bir mezar yeri merhametine sığındım.!
Hayallerim, beyaz melek kanatları
Isınmak istiyorum..!
Sarılıp, uyumak.
Bir korku..!
Perdesiz mezarlar penceresinden bakıyorum
Sokak zenginleri evlerine çekilmiş
Tüm insanlık can cekişiyor
Kimsesiz bir ihtiyar, tek başına
Görmeyen gözler , duymayan kulaklar, acımayan kalpler
Yaşamak; kime ne kadar güzel..?
Bu kepazelik içinde...